"Haurren minbizia" terminoa haur eta nerabeetan ager daitezkeen minbizi motei dagokie. Ezin da zehatzki definitu, mota asko daudelako, eta horiek gorputzeko atal ezberdinetan aurki daitezkeelako.
Urtero, Espainian, 1.500 haur-minbizi kasu berri detektatzen dira. 1.100 haurrenak dira eta 400 nerabezaroan daude. Gipuzkoan, urtean 20-30 kasu inguru izaten dira.
Adingabe arruntenen minbizi motak hauek dira: leuzemiak ( % 28,5), linfomak ( % 11,9) eta nerbio-sistema zentralarekin lotutakoak ( % 23,6).
Haurren minbiziaren tratamendua eboluzionatuz joan da urteetan zehar, gaixotasun hori kontrolatzeko teknika diagnostiko eta terapeutiko berrien garapenari esker.
Gaixotasuna tratatzeko hainbat tresna daude, eta kasu zehatz bakoitzaren arabera erabiliko dira.
-Kirurgia: tumore txikientzat eta leku jakin batean daudenentzat gehien erabiltzen den metodoa da; tumorearen erauzketa lokala da.
-Kimioterapia: Azkar banatzen diren zeluletan eragiten duten farmakoen erabilera, hori baita minbizi zelulek egin ohi dutena. Hala ere, badira minbizi ez diren beste zelula batzuk ere, azkar banatzen direnak. Gaur egun, sendagai selektiboak ikertzen ari dira, minbizi-zeluletara bideratzen dituztenak, baina zelula osasuntsuei ahalik eta gutxien eragiten dietenak.
-Erradioterapia: Minbizi-zelulak suntsitzen ditu energia handiko erradiazioen bidez. Gorputzeko gainerako eremuak erradiazioa ez jasotzeko babesten dira.
-Hezur-muinaren transplantea: Zelula osasuntsuek kaltetutako hezur-muina ordezkatzen duen tratamendu medikoa da. Ordezko zelulak beren gorputzetik edo emaile batetik etor daitezke. Arriskuak eta onurak zehatz-mehatz ebaluatu behar dira, prozeduraren aurretik hezur-muina transplantatzeko ekipoarekin. Haur bakoitzak modu desberdinean esperimentatzen ditu gaixotasunak, eta baliteke hezur-muinaren transplantea egokia ez izatea gaixotasun horiek dituzten guztientzat.
Haurren minbizia helduengandik bereizten da, etiologiaren eta tratamenduen arabera. Etiologiari dagokionez, pediatriako kasuan, gehienetan arrazoia ezezaguna da, eta helduengan, berriz, ingurunearekin zerikusia izan dezake (eguzki-esposizioa, kutsadura, elikadura eta ohitura ez-osasungarriak, zahartze fisikoa). Haurren kasuan, ehunekin lotutako minbiziak dira; helduen kasuan, berriz, ohikoagoak dira organoei eragiten dietenak.
